I. BAŞVURUNUN KONUSU

1. Başvurucu, 6/2/2004 tarihinde İzmir 7. Asliye Hukuk Mahkemesinde aleyhine açılan tapu iptali ve tescil davasında eksik inceleme yapılması sonucunda hukuka aykırı karar verildiğini, yargılamanın makul sürede sonuçlanmadığını belirterek, mülkiyet ve adil yargılanma haklarının ihlal edildiğini ileri sürmüş ve tazminat talep etmiştir.

II. BAŞVURU SÜRECİ

2. Başvuru, 27/2/2014 tarihinde İzmir 9. Asliye Hukuk Mahkemesi vasıtasıyla yapılmıştır. İdari yönden yapılan ön incelemede başvurunun Komisyona sunulmasına engel bir durumunun bulunmadığı tespit edilmiştir.

3. Birinci Bölüm Birinci Komisyonunca 22/12/2014 tarihinde kabul edilebilirlik incelemesinin Bölüm tarafından yapılmasına, dosyanın Bölüme gönderilmesine karar verilmiştir.

4. Bölüm Başkanı tarafından 26/3/2015 tarihinde, kabul edilebilirlik ve esas incelemesinin birlikte yapılmasına karar verilmiştir.

5. Başvuru konusu olay ve olgular ile başvurunun bir örneği görüş için Adalet Bakanlığına gönderilmiştir. Adalet Bakanlığının 8/4/2015 tarihli yazısında, Anayasa Mahkemesinin önceki kararlarına ve bu kapsamda sunulan görüşlerine atfen, başvuru hakkında görüş sunulmayacağı bildirilmiştir.

III. OLAY VE OLGULAR

A. Olaylar

6. Başvuru formu ve eklerinde ifade edildiği şekliyle ve UYAP aracılığıyla erişilen bilgi ve belgeler çerçevesinde olaylar özetle şöyledir:

7. Tapu sicilinde başvurucunun adına kayıtlı, İzmir ili Konak ilçesi Bozyaka mahallesinde bulunan 112 ve 654 parsel numaralı taşınmazlar hakkında 6/2/2004 tarihinde İzmir 7. Asliye Hukuk Mahkemesinde, E.A. tarafından başvurucu aleyhine tapu iptali ve tescil davası açılmıştır.

8. Mahkemenin, 7/6/2005 tarihli ve E.2004/69, K.2005/203 sayılı kararıyla; davacının vekil tayin ettiği babası tarafından dava konusu taşınmazların davacının amcası olan başvurucuya değerinin çok altında bir bedelle satıldığı ve başvurucu adına tapu siciline tescil ettirildiği, vekilin vekalet görevini kötüye kullandığının saptandığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.

9. Temyiz incelemesi sonucunda ise Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 15/11/2005 tarihli ve E.2005/11765, K.2005/12037 sayılı ilâmıyla; davacının yargılamanın devamı sırasında 10/8/2004 tarihli dilekçe ile davadan feragat ettiğini bildirdiği, 11/8/2004 tarihli, bir gün sonraki dilekçesinde ise feragat beyanından vazgeçtiği, davadan feragatin kesin hükmün hukuki sonuçlarını doğurduğu, ancak feragate ilişkin irade açıklamasının gerçeği yansıtmadığı, yanılgı ile ya da baskı altında yapıldığının bildirilmesi halinde bu halin Mahkemece incelenmesi gerektiği belirtilerek, İlk Derece Mahkemesinin kararı bozulmuştur.

10. Mahkemece bozmaya uyularak yapılan yargılamada, 23/2/2010 tarihli ve E.2006/224, K.2010/36 sayılı kararla; anlatılan olaylar, tehdit suçu nedeniyle açılan ceza davaları ve taraf beyanlarından, başvurucunun kardeşi ve davacının babası olan A.A.'nın davacıya karşı zor kullandığı, feragat iradesinin ikrah nedeni ile geçerli kabul edilemeyeceği, bilirkişi raporuna göre taşınmazların gerçek değerlerinin çok altında bir bedelle satış işlemlerinin gerçekleştirildiği, bu nedenle vekilin vekalet görevini kötüye kullandığının anlaşıldığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.

11. Kararın temyizi üzerine Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 15/7/2010 tarihli ve E.2010/6723, K.2010/8326 sayılı ilâmıyla “Mahkemece bozma ilamı gereğince yapılan araştırma ve inceleme sonucunda davadan feragat dilekçesinin ikraha dayalı olarak verildiği saptanarak, feragat beyanına itibar edilmemek suretiyle işin esası bakımından karar verilmiş olmasında bir isabetsizlik bulunmadığı, ancak davacının imzasını havi 2/1/2004 tarihli belgede, davacının dava konusu taşınmazların esasen vekili olduğunu belirttiği babası A.A.’ya ait olduğunu, kendisi üzerine şeklen sicil kaydının oluşturulduğunu bildirdiği, anılan belgenin sıhhati konusunda iradeyi ifsad edici bir nedenin ileri sürülmediği gözetildiğinde bu beyanın davacıyı bağlayacağı, bu olgu karşısında, babası olan A.A.'ya vekalet verilmiş olması ve onun tarafından da taşınmazların davalıya satış suretiyle temlik edildiğinin kabulü gerektiği, vekalet görevinin kötüye kullanılması suretiyle temlikin gerçekleştirildiğinin söylenemeyeceği, davanın bu nedenle reddine karar verilmesi gerektiği …” belirtilerek, İlk Derece Mahkemesinin kararı bozulmuştur.

12. Mahkemece bozmaya uyularak yapılan yargılamada, 9/11/2010 tarihli ve E.2010/470, K.2010/348 sayılı kararla davanın reddine karar verilmiştir.

13. Temyiz incelemesi sonucunda ise Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 14/4/2011 tarihli ve E.2011/2408, K.2011/4453 sayılı ilâmıyla; 2/1/2004 tarihli belgedeki imzanın davacıya ait olup olmadığının Adli Tıp Kurumundan alınacak bir rapor ile saptanması, imzanın davacıya ait olduğunun belirlenmesi durumunda ise iradeyi bozucu bir nedenle elde edilip edilmediğinin soruşturulması ve sonucuna göre bir karar verilmesi gerektiği belirtilerek, İlk Derece Mahkemesinin kararı bozulmuştur.

14. Bozmaya uyularak yapılan yargılamada, Mahkemenin 28/9/2012 tarihli ve E.2011/520, K.2012/382 sayılı kararıyla “… dosya kapsamı ve dinlenen tanık beyanlarından vekil ile davalının kardeş oldukları, çıkar birliği içerisinde çalıştıkları, vekil olan A.A.'nın kızı olan davacıya ve ailesine kötü davrandığı, vekalet yetkisinin kural olarak vekalet verenin yararına kullanılması gerektiği, vekilin temsil yetkisini kasten vekalet verenin zararına kullandığı, olayımızda yapılan satışların satış tarihindeki gerçek değerlerinin çok altında yapıldığının bilirkişi incelemesi ile anlaşıldığı, 2/1/2004 tarihli 'dava konusu taşınmazların esasen davacının vekili ve babası olan davalı tarafından satın alınıp, güvene dayalı olarak davacı adına tescil edildikleri, davacının bu taşınmazlar üzerinde bir hak ve talebinin olmadığı' yönünde düzenlenen belgedeki imzanın davacının el ürünü olmadığının Adli Tıp Kurumundan alınan raporla belirlendiği, bu nedenle belgenin davacıyı bağlamayacağı, vekilin vekâlet görevini kötüye kullandığı …” gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.

15. Temyiz üzerine, Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 1/4/2013 tarihli ve E.2013/44, K.2013/4569 sayılı ilâmıyla İlk Derece Mahkemesinin kararı onanmıştır.

16. Karar düzeltme istemi, aynı Dairenin 16/12/2013 tarih ve E.2013/13108, K.2013/18050 sayılı ilâmıyla reddedilmiştir.

17. Karar, başvurucuya 28/1/2014 tarihinde tebliğ edilmiştir.

18. Başvurucu, 27/2/2014 tarihinde bireysel başvuruda bulunmuştur.

B. İlgili Hukuk

19. 12/1/2011 tarihli ve 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun 30. maddesi, 22/11/2001 tarihli ve 4721 sayılı Türk Medeni Kanunu’nun 705. ve 716. maddeleri.

IV. İNCELEME VE GEREKÇE

20. Mahkemenin 22/6/2015 tarihinde yapmış olduğu toplantıda, başvurucunun 27/2/2014 tarih ve 2014/2563 numaralı bireysel başvurusu incelenip gereği düşünüldü:

A. Başvurucunun İddiaları

21. Başvurucu, 6/2/2004 tarihinde İzmir 7. Asliye Hukuk Mahkemesinde aleyhine açılan tapu iptali ve tescil davasında, davacının feragat beyanı hakkında eksik inceleme yapıldığını, davacının babası tarafından korkutulduğu iddiasıyla Cumhuriyet Başsavcılığınca yürütülen soruşturmada verilen takipsizlik kararının Mahkemece dikkate alınmadığını ve hukuka aykırı olarak davanın kabul edildiğini, yargılamanın makul sürede sonuçlanmadığını belirterek, mülkiyet ve adil yargılanma haklarının ihlal edildiğini ileri sürmüştür.

B. Değerlendirme

22. Başvuru formu ve ekleri incelendiğinde, başvurucunun, 6/2/2004 tarihinde İzmir 7. Asliye Hukuk Mahkemesinde aleyhine açılan tapu iptali ve tescil davasında usul ve yasaya uygun yargılama yapılmadığını belirterek, mülkiyet ve adil yargılanma haklarının ihlal edildiğini ileri sürdüğü anlaşılmıştır. Anayasa Mahkemesi, başvurucunun ihlal iddialarına ilişkin nitelendirmesi ile bağlı olmayıp hukuki nitelendirmeyi kendisi yapar. Başvurucunun anılan ihlal iddiaları yargılamanın sonucunun adil olmadığına ilişkin olduğundan, bu iddiaların tamamı adil yargılanma hakkının ihlali iddiası kapsamında nitelendirilmiştir. Başvurucunun, makul sürede yargılama yapılmadığı yönündeki iddiası ise ayrıca incelenmiştir.

1. Kabul Edilebilirlik Yönünden

a. Yargılamanın Sonucu İtibarıyla Adil Olmadığı İddiası

23. Anayasa’nın 148. maddesinin dördüncü fıkrası şöyledir:

 “Bireysel başvuruda, kanun yolunda gözetilmesi gereken hususlarda inceleme yapılamaz.”

24. 30/3/2011 tarihli ve 6216 sayılı Anayasa Mahkemesinin Kuruluşu ve Yargılama Usulleri Hakkında Kanun’un 48. maddesinin (2) numaralı fıkrası şöyledir:

 “Mahkeme, … açıkça dayanaktan yoksun başvuruların kabul edilemezliğine karar verebilir.”

25. 6216 sayılı Kanun’un 48. maddesinin (2) numaralı fıkrasında açıkça dayanaktan yoksun başvuruların Mahkemece kabul edilemezliğine karar verilebileceği belirtilmiştir. Anayasa’nın 148. maddesinin dördüncü fıkrasında ise açıkça dayanaktan yoksun başvurular kapsamında değerlendirilen kanun yolunda gözetilmesi gereken hususlara ilişkin şikâyetlerin bireysel başvuruda incelenemeyeceği kurala bağlanmıştır.

26. Anılan kurallar uyarınca, ilke olarak derece mahkemeleri önünde dava konusu yapılmış maddi olay ve olguların kanıtlanması, delillerin değerlendirilmesi, hukuk kurallarının yorumlanması ve uygulanması ile derece mahkemelerince uyuşmazlıkla ilgili varılan sonucun esas yönünden adil olup olmaması bireysel başvuru incelemesine konu olamaz. Bunun tek istisnası, derece mahkemelerinin tespit ve sonuçlarının adaleti ve sağduyuyu hiçe sayan tarzda açık bir takdir hatası içermesi ve bu durumun kendiliğinden bireysel başvuru kapsamındaki hak ve özgürlükleri ihlal etmiş olmasıdır. Bu çerçevede, kanun yolu şikâyeti niteliğindeki başvurular açıkça keyfilik bulunmadıkça Anayasa Mahkemesince incelenemez (Necati Gündüz ve Recep Gündüz, B. No: 2012/1027, 12/2/2013, § 26).

27. Başvuru konusu olayda, başvurucu aleyhine 6/2/2004 tarihinde İzmir 7. Asliye Hukuk Mahkemesinde açılan tapu iptali ve tescil davasında, başvurucu adına kayıtlı olan taşınmazların tapularının iptal edilerek davacı adına tescili talep edilmiştir.

28. Başvurucu, aleyhine açılan tapu iptali ve tescil davasında usul ve yasaya uygun yargılama yapılmadığını belirterek, adil yargılanma hakkının ihlal edildiğini ileri sürmüştür.

29. Başvurucu aleyhine açılan davada, Mahkemenin, 7/6/2005 tarihli kararıyla; davacının vekil tayin ettiği babası tarafından dava konusu taşınmazların davacının amcası olan başvurucuya değerinin çok altında bir bedelle satıldığı, vekilin vekalet görevini kötüye kullandığının saptandığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verildiği, temyiz incelemesi sonucunda Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 15/7/2010 tarihli ilâmı ile davacının yargılamanın devamı sırasında davadan feragat ettiğini bildirmesinin ardından bir gün sonraki dilekçesinde ise feragat beyanından vazgeçtiği, davadan feragatin kesin hükmün hukuki sonuçlarını doğurduğu, ancak feragate ilişkin irade açıklamasının gerçeği yansıtmadığı, yanılgı ile ya da baskı altında yapıldığının bildirilmesi halinde bu halin Mahkemece incelenmesi gerektiği belirtilerek, İlk Derece Mahkemesi kararının bozulduğu, Mahkemece bozmaya uyularak yapılan yargılamada 9/11/2010 tarihli kararla davanın reddedildiği, kararın temyizi üzerine Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 14/4/2011 tarihli ilâmıyla İlk Derece Mahkemesi kararının bozulduğu tespit edilmiştir (bkz. §§ 8-13).

30. Bozmaya uyularak yapılan yargılamada Mahkemenin 28/9/2012 tarihli kararıyla, vekil ile davalının kardeş oldukları, çıkar birliği içerisinde çalıştıkları, vekil olan A.A.’nın kızı olan davacıya ve ailesine kötü davrandığı, vekalet yetkisinin kural olarak vekalet verenin yararına kullanılması gerektiği, vekilin temsil yetkisini kasten vekalet verenin zararına kullandığı, taşınmazların gerçek değerlerinin çok altında bir fiyata satıldığının bilirkişi incelemesi ile tespit edildiği, davacının taşınmazlar üzerinde bir hak ve talebinin olmadığı yönünde düzenlenen belgedeki imzanın davacının eli ürünü olmadığının Adli Tıp Kurumundan alınan raporla belirlendiği, bu nedenle belgenin davacıyı bağlamayacağı, vekilin vekâlet görevini kötüye kullandığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verildiği, temyiz üzerine Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 1/4/2013 tarihli ilâmıyla İlk Derece Mahkemesi kararının onandığı, karar düzeltme isteminin aynı Dairenin 16/12/2013 tarihli ilâmıyla reddedildiği anlaşılmıştır (bkz. §§ 14-16).

31. Mahkemenin gerekçesi ve başvurucunun iddiaları incelendiğinde, iddiaların özünün Derece Mahkemesi tarafından delillerin değerlendirilmesinde ve hukuk kurallarının yorumlanmasında isabet olmadığına ve esas itibarıyla yargılamanın sonucuna ilişkin olduğu anlaşılmaktadır.

32. Başvurucu, yargılama sürecinde karşı tarafın sunduğu deliller ve görüşlerden bilgi sahibi olamadığına, kendi delillerini ve iddialarını sunma olanağı bulamadığına, karşı tarafça sunulan delillere ve iddialara etkili bir şekilde itiraz etme fırsatı bulamadığına ya da uyuşmazlığın çözüme kavuşturulmasıyla ilgili iddialarının Derece Mahkemesi tarafından dinlenmediğine ilişkin bir bilgi ya da kanıt sunmadığı gibi Mahkemenin kararında bariz takdir hatası veya açık keyfilik oluşturan herhangi bir durum da tespit edilememiştir.

33. Açıklanan nedenlerle, başvurucu tarafından ileri sürülen iddiaların kanun yolu şikâyeti niteliğinde olduğu, Derece Mahkemesi kararlarının bariz takdir hatası veya açık keyfilik de içermediği anlaşıldığından, başvurunun bu kısmının, diğer kabul edilebilirlik koşulları yönünden incelenmeksizin “açıkça dayanaktan yoksun olması” nedeniyle kabul edilemez olduğuna karar verilmesi gerekir.

b. Yargılamanın Makul Sürede Sonuçlandırılmadığı İddiası

34. Başvuru formu ile eklerinin incelenmesi sonucunda, açıkça dayanaktan yoksun olmadığı ve kabul edilemezliğine karar verilmesini gerektirecek başka bir neden de bulunmadığı anlaşılan başvurunun bu kısmının kabul edilebilir olduğuna karar verilmesi gerekir.

2. Esas Yönünden

35. Başvurucu, 6/2/2004 tarihinde İzmir 7. Asliye Hukuk Mahkemesinde aleyhine açılan tapu iptali ve tescil davasında yargılamanın makul sürede sonuçlanmadığını belirterek, Anayasa’nın 36. maddesinde tanımlanan adil yargılanma hakkının ihlal edildiğini iddia etmiştir.

36. Anayasa ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin (Sözleşme) ortak koruma alanı dışında kalan bir hak ihlali iddiasını içeren başvurunun kabul edilebilir olduğuna karar verilmesi mümkün olmayıp (Onurhan Solmaz, B. No: 2012/1049, 26/3/2013, § 18), Sözleşme metni ile Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM) kararlarından ortaya çıkan ve adil yargılanma hakkının somut görünümleri olan alt ilke ve haklar, Anayasa’nın 36. maddesinde yer verilen adil yargılanma hakkının da unsurlarıdır. Anayasa Mahkemesi de Anayasa’nın 36. maddesi uyarınca inceleme yaptığı birçok kararında, ilgili hükmü Sözleşme’nin 6. maddesi ve AİHM içtihadı ışığında yorumlamak suretiyle, Sözleşme’nin lafzi içeriğinde yer alan ve AİHM içtihadıyla adil yargılanma hakkının kapsamına dâhil edilen ilke ve haklara, Anayasa’nın 36. maddesi kapsamında yer vermektedir. Somut başvurunun dayanağını oluşturan makul sürede yargılanma hakkı da yukarıda belirtilen ilkeler uyarınca adil yargılanma hakkının kapsamına dâhil olup, ayrıca davaların en az giderle ve mümkün olan süratle sonuçlandırılmasının yargının görevi olduğunu belirten Anayasa’nın 141. maddesinin de Anayasa’nın bütünselliği ilkesi gereği, makul sürede yargılanma hakkının değerlendirilmesinde göz önünde bulundurulması gerektiği açıktır (Güher Ergun ve Diğerleri, B. No: 2012/13, 2/7/2013, §§ 38–39).

37. Davanın karmaşıklığı, yargılamanın kaç dereceli olduğu, tarafların ve ilgili makamların yargılama sürecindeki tutumu ve başvurucunun davanın hızla sonuçlandırılmasındaki menfaatinin niteliği gibi hususlar, bir davanın süresinin makul olup olmadığının tespitinde göz önünde bulundurulması gereken kriterlerdir (Güher Ergun ve Diğerleri, B. No: 2012/13, 2/7/2013, §§ 41-45).

38. Anayasa’nın 36. maddesi ve Sözleşme’nin 6. maddesi uyarınca, medeni hak ve yükümlülüklere ilişkin uyuşmazlıkların makul sürede karara bağlanması gerekmektedir. Başvuru konusu, tapu iptali ve tescil davasında, 18/6/1927 tarihli ve 1086 sayılı mülga Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu ve 6100 sayılı Kanun’da yer alan usul hükümlerine göre yürütülen somut yargılama faaliyetinin, medeni hak ve yükümlülükleri konu alan bir yargılama olduğunda kuşku yoktur (Güher Ergun ve Diğerleri, B. No: 2012/13, 2/7/2013, § 49).

39. Medeni hak ve yükümlülüklerle ilgili uyuşmazlıklara ilişkin makul süre değerlendirmesinde, sürenin başlangıcı kural olarak, uyuşmazlığı karara bağlayacak yargılama sürecinin işletilmeye başlandığı, başka bir deyişle davanın ikame edildiği tarih olup, somut başvuru açısından bu tarih 6/2/2004 tarihidir.

40. Sürenin bitiş tarihi ise, çoğu zaman icra aşamasını da kapsayacak şekilde yargılamanın sona erme tarihidir (Güher Ergun ve Diğerleri, B. No: 2012/13, 2/7/2013, § 52). Somut başvuru açısından bu tarih, Yargıtay 1. Hukuk Dairesi tarafından karar düzeltme isteminin reddedildiği, 16/12/2013 tarihidir.

41. Başvuruya konu yargılama sürecinin incelenmesinde 6/2/2004 tarihinde İzmir 7. Asliye Hukuk Mahkemesinde açılan davada, Mahkemenin 7/6/2005 tarihli kararıyla davanın kabulüne karar verildiği, temyiz incelemesi sonucunda Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 15/7/2010 tarihli ilâmı ile İlk Derece Mahkemesi kararının bozulduğu, Mahkemece bozmaya uyularak yapılan yargılama sonunda, 9/11/2010 tarihli kararla davanın reddedildiği, kararın temyizi üzerine Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 14/4/2011 tarihli ilâmıyla hükmün bozulmasına karar verildiği, bozmaya uyularak yapılan yargılama sonunda Mahkemenin 28/9/2012 tarihli kararıyla davanın kabulüne hükmedildiği, temyiz üzerine Yargıtay 1. Hukuk Dairesinin 1/4/2013 tarihli ilâmıyla İlk Derece Mahkemesi kararının onandığı, karar düzeltme isteminin aynı Dairenin 16/12/2013 tarihli ilâmıyla reddedildiği anlaşılmıştır

42. 6100 sayılı Kanun’un öngördüğü yargılama usullerine tabi mahkemeler nezdindeki yargılamaların makul sürede tamamlanmadığı yönündeki iddialar daha önce bireysel başvuru konusu yapılmış ve Anayasa Mahkemesi tarafından, özellikle yargılamada sürati temin etmeye hizmet eden özel usul hükümlerinin nazara alınmadığı göz önünde bulundurularak makul sürede yargılanma hakkının ihlal edildiği yönünde karar verilmiştir (Güher Ergun ve Diğerleri, B. No: 2012/13, 2/7/2013, §§ 34-64).

43. Başvuruya konu davanın mahiyeti nedeniyle icrası gereken usul işlemlerinin niteliği yargılamanın karmaşık nitelikte olduğunu ortaya koymakla birlikte, somut başvuru açısından farklı bir karar verilmesini gerektirecek bir yön bulunmadığı, yargılamanın uzun sürmesinde, başvurucuya atfedilecek bir kusur bulunmadığı anlaşılmakta olup, söz konusu dokuz yıl on aylık yargılama sürecinde makul olmayan bir gecikmenin olduğu sonucuna varılmıştır.

44. Açıklanan nedenlerle, başvurucunun Anayasa’nın 36. maddesinde güvence altına alınan makul sürede yargılanma hakkının ihlal edildiğine karar verilmesi gerekir.

3. 6216 Sayılı Kanun’un 50. Maddesi Yönünden

45. Başvurucu, adil yargılanma hakkının ihlal edilmesi nedeniyle 250.000,00 TL maddi, 50.000,00 TL manevi tazminata hükmedilmesini talep etmiştir.

46. 6216 sayılı Kanun'un “Kararlar” kenar başlıklı 50. maddesinin (2) numaralı fıkrası şöyledir:

“Tespit edilen ihlal bir mahkeme kararından kaynaklanmışsa, ihlali ve sonuçlarını ortadan kaldırmak için yeniden yargılama yapmak üzere dosya ilgili mahkemeye gönderilir. Yeniden yargılama yapılmasında hukuki yarar bulunmayan hâllerde başvurucu lehine tazminata hükmedilebilir veya genel mahkemelerde dava açılması yolu gösterilebilir. Yeniden yargılama yapmakla yükümlü mahkeme, Anayasa Mahkemesinin ihlal kararında açıkladığı ihlali ve sonuçlarını ortadan kaldıracak şekilde mümkünse dosya üzerinden karar verir.”

47. Başvurucunun tarafı olduğu uyuşmazlığa ilişkin dokuz yıl on aylık yargılama süresi nazara alındığında, yargılama faaliyetinin uzunluğu sebebiyle, yalnızca ihlal tespitiyle giderilemeyecek olan manevi zararı karşılığında başvurucuya net 8.300,00 TL manevi tazminat ödenmesine karar verilmesi gerekir.

48. Başvurucu tarafından maddi tazminat talebinde bulunulmuş olmakla beraber, tespit edilen ihlal ile iddia edilen maddi zarar arasında illiyet bağı bulunmadığı anlaşıldığından, başvurucunun maddi tazminat talebinin reddine karar verilmesi gerekir.

49. Başvurucu tarafından yapılan ve dosyadaki belgeler uyarınca tespit edilen 206,10 TL harç ve 1.500,00 TL vekâlet ücretinden oluşan 1.706,10 TL yargılama giderinin başvurucuya ödenmesine karar verilmesi gerekir.

V. HÜKÜM

Açıklanan gerekçelerle;

A. Başvurucunun,

1. Yargılamanın sonucu itibarıyla adil olmadığı yönündeki iddiasının “açıkça dayanaktan yoksun olması" nedeniyle KABUL EDİLEMEZ OLDUĞUNA,

2. Yargılamanın makul sürede sonuçlandırılmadığı yönündeki iddiasının KABUL EDİLEBİLİR OLDUĞUNA,

3. Anayasa’nın 36. maddesinde güvence altına alınan makul sürede yargılanma hakkının İHLAL EDİLDİĞİNE,

B. Başvurucuya net 8.300,00 TL manevi TAZMİNAT ÖDENMESİNE başvurucunun diğer taleplerinin reddine,

C. Başvurucu tarafından yapılan 206,10 TL harç ve 1.500,00 TL vekâlet ücretinden oluşan toplam 1.706,10 TL yargılama giderinin BAŞVURUCUYA ÖDENMESİNE,

D. Ödemelerin, kararın tebliğini takiben başvurucunun Maliye Bakanlığına başvuru tarihinden itibaren dört ay içinde yapılmasına; ödemede gecikme olması halinde, bu sürenin sona erdiği tarihten ödeme tarihine kadar geçen süre için yasal faiz uygulanmasına,

22/6/2015 tarihinde OY BİRLİĞİYLE karar verildi.